Віктар Стрыжак

RSS Feed

Сто гадоў вясны не чуў...

Сярэдняя: 3 (2 галасоў)

Сто гадоў вясны не чуў.
Звар’яцела ціўкае.
Хоць ты ў полі заначуй
Пад зляжалай сціртаю.

Ды паслухай гэты дух,
Памакуй мелодыю...
Ногі самі не ідуць.
Не валодаю.

Доўга мроіцца пажыць!
Разам са свабодаю
Піць густыя капяжы
Маладога водару...

Стома хоча загайдаць.
Я такі здарожаны.
Нада мною зорны дах.
Сню харошае.

У скверы

Сярэдняя: 5 (4 галасоў)
Вясновы сквер. Юнак калека.
Здрадліва-пуста да пляча...
А позірк б’ецца аб калені
І грудзі вострыя дзяўчат.
 
Спаднічак гучная прэм’ера.
І малады, прынадны час.
Але – хімера:
Трагічна думкам па начах...
 
Вясна – капрызная паненка.
І не для ўсіх маладзікі.
 
Жалобна дзынкаюць па нервах
Яму
      спагады медзякі...

Усе аўтары