А птушкі знікаюць...

А птушкі знікаюць...
Не верце
Паклёпніцкім слухам такім.
На стомленых крылах праз вецер
Вяртаюцца з поўдня гракі.

Навошта у верш прывалок я
Вясёлае племя гракоў?
Па вушы, па вочы, па локці
Мяне засмактаў неспакой.

Мне блага з-за нейкіх падманаў,
I тупае злосць за сцяной.
Імгла сакавіцкім туманам
Стаіць між табою і мной.

I я ўжо бажуся: забуду
I нават у сне не прысню
Сваю дарагую зануду,
I праўду яе, і хлусню...

Пасля каламутных мяцеліц
Мы ўдвух ля акна памаўчым
I скажам: «Гракі прыляцелі...»
Саўрасаў, ты тут ні пры чым.