горад
RSS FeedВясна на плошчы Маякоўскага
Вялікі горад
Высвеціла сонца,
“Высотак” шпілі
Зіхацяць над ім.
Хоць зрэдку
Сіверыць яшчэ
Блакітны
Паветра яснага
Бязмежны акіян.
Дублёнкі спяць
На вешалках ікластых.
Шарэе айсберг снегу
На двары.
Красуні
Зацягнуліся ў скуранкі,
Стрыгуць гарэзнымі вачыма
Дзецюкоў.
Відаць, шпакі шматлікія
На дрэвах
Спяваюць гімны
Сонцу і вясне…
Ды іх тут, як ні пніся,
Не пачуеш:
Раве,
Растузаны маторамі,
Сусвет.
Сатыраў маскі
Плачуць і смяюцца.
Змяя чаргі
Забэрсвае тэатр.
У ёй таўкуцца масквічы
Ад рана,
Каб праўдзе
Проста ў вочы паглядзець.
На люднай,
Гулкай,
Светлай Маякоўцы
Па-за паэта моцнаю спіной
У класіках
Нязбыўнага дзяцінства
З дзяцьмі заўзята скачуць
Іх бацькі.
Шырэй – усмешка людзям,
Ча-ла-ве-кам!..
Глыбей –
Крыніца шчырасці ў душы!
Надзеі
Птушанятамі ўзлятаюць,
У вырай радасці
Крылатыя імкнуць…
На малады пачатак мая
Быў малады пачатак мая,
Чаромха ехала ў трамваі,
Перапавітая ў газету,
З таго,
Дзе ўсё жывое,
Свету
У свет бетону і жалеза
З таго,
Дзе хмель лясны шалее.
Яшчэ нахабнай быць не ўмела,
Азябла пахла і нямела.
Хацелася гукнуць чаромсе:
— Ты смела пахні, не саромейся,
Хай пасажыры ў веснім шале,
Як некалі дзяды ў кружале,
Забудуць нудную развагу,
Настрой даверыўшы размаху.
Чаромха! Пахам сум зрывай,
Хай, не падумаўшы, трамвай,
Як утрапёны, з рэек сыдзе
I з ходу ўрэжацца ў лясы,
Дзе
Нацёрлі пяткі сцежкам травы,
Дзе прысмак у кары гаркавы.
Дзе радасць нерасту на рэках.
Скажы, чаромха, што трымае
Сон пасажыраў у трамваі
I лязгатун-трамвай на рэйках?
Пачатак вясны
Белай сцюжай дыхаюць Саяны,
Запакован Енісей у лёд.
На радзіме сонечнай Сар'яна
Пазбіралі пчолы першы мёд.
А у нас на дрэвах — срэбная луска:
Білі з хмары першыя фантаны.
Глоткі вуліц дождж прапаласкаў,
I яны рыкаюць апантана.
«Эх, узяўся б заўтра хоць бы лешчык», —
Трызняць рыбакі ў суботні дзень.
I на стадыён наш брат балельшчык
Вока прымяраць ужо ідзе.
Паставыя са свісткамі змоўклі,
Салаўі лятуць з далечыні...
Адкажыце, колькі новых вокнаў
Дзень вясновы ў Мінску адчыніў?
Девяцьсот яму, а ён цудоўны,
Навасёлаў будзе зноў вітаць.
На жыллёва-мікра-рай-будоўлі
Гмахі ёсць — паэтаў не відаць.
Пішуць пра маленства ды ажыну,
Хоць сто год у горадзе жывуць.
Што ім электронныя машыны —
Лапатным гадам паклоны б'юць.
Я і сам хвалююся не лішне:
Што, як верш запозна прагучыць?
Нібы той акцёр, што зноўку выйшаў
Кланяцца, калі ўжо зал маўчыць.
Апошнiя водгукi
2 года 35 недель назад
2 года 36 недель назад
2 года 36 недель назад
2 года 37 недель назад
2 года 37 недель назад
2 года 37 недель назад
2 года 37 недель назад
2 года 37 недель назад
2 года 37 недель назад
2 года 37 недель назад